นายจ้างจะหยุดกิจการชั่วคราวและจ่ายค่าจ้างให้ลูกจ้างเพียง 50% ของค่าจ้างที่จ่ายให้ลูกจ้างได้หรือไม่?

2012-09-27 13:32:23 ใน คำแนะนำนายจ้างลูกจ้าง » 0 3397

ฎีกา  6960 / 2548 ( ย่อ )

            พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 75 วรรคหนึ่ง  บัญญัติว่า

        “   ในกรณี ที่ นายจ้างมีความจำเป็นต้องหยุดกิจการทั้งหมดหรือบางส่วนเป็นการชั่วคราวโดยเหตุหนึ่งเหตุใดที่มิใช่เหตุสัดวิสัย   ให้นายจ้างจ่ายเงินให้แก่ลูกจ้าง ไม่น้อยกว่าร้อยละห้าสิบของค่าจ้างในวันทำงานที่ลูกจ้างได้รับก่อนนายจ้างหยุดกิจการ ตลอดระยะเวลาที่นายจ้างไม่ได้ให้ลูกจ้างทำงาน ” บทบัญญัติดังกล่าว  เป็นกฎหมายที่ต้องการคุ้มครองนายจ้างในกรณีที่นายจ้างประสบปัญหามีความจำเป็นต้องหยุดกิจการทั้งหมดหรือบางส่วนเป็นการชั่วคราว แต่นายจ้างยังมีความประสงค์จะประกอบกิจการของตนอีกต่อไปเพื่อเป็นการบรรเทาค่าใช้จ่ายของนายจ้างจึงให้นายจ้างรับภาระจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างในระหว่างการหยุดงานเพียงครึ่งเดียวแทนที่จะต้องจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างเต็มจำนวนในระหว่างที่หยุดกิจการนั้น  แต่ในขณะเดียวกันก็ถือว่าเป็นบทบัญญัติที่คุ้มครองลูกจ้างด้วย เพราะหากไม่มีบทบัญญัติดังกล่าวนายจ้างอาจไม่สามารถรับภาระค่าใช้จ่ายในด้านแรงงานทั้งหมดได้จำเป็นต้องเลิกจ้างลูกจ้างทำให้ลูกจ้างต้องตกงานขาดรายได้และได้รับความเดือดร้อน  สำหรับความจำเป็นของนายจ้างที่จะยกขึ้นอ้างเพื่อให้ได้รับความคุ้มครองตามบทบัญญัติดังกล่าวนี้จะต้องเป็นความจำเป็นที่สำคัญอันจะมีผลกระทบต่อการประกอบกิจการของนายจ้างอย่างมาก  ทำให้นายจ้างไม่สามารถประกอบกิจการตามปกติได้  มิใช่เป็นแต่เพียงความจำเป็นทั่วๆไป เล็กๆ น้อยๆ ซึ่งไม่ส่งผลกระทบแก่กิจการของนายจ้างมากนัก  อีกทั้งระยะเวลาในการแก้ไขเหตุแห่งความจำเป็นดังกล่าวจะต้องมีกำหนดเวลาที่แน่นนอนติดต่อกันอย่างพอสมควร

            “ โจทก์ ( นายจ้าง ) มีคำสั่งให้ลูกจ้างบางส่วน  หยุดงานชั่วคราวเป็นระยะๆจำนวน 17 ครั้ง ครั้งหนึ่งไม่เกิน 2 วัน รวม 31 วัน แม้โจทก์ (นายจ้าง)จะอ้างว่ายอดสั่งซื้อสินค้าลดลงก็ตาม ลักษณะการสั่งให้หยุดงานชั่วคราวของโจทก์ (นายจ้าง) ดังกล่าวเป็นการหยุดงานตามที่โจทก์(นายจ้าง )คาดหมายว่าจะประสบปัญหาการสั่งซื้อสินค้าของลูกค้าซึ่งไม่มีความแน่นอนประกอบกับโจทก์ (นายจ้าง )มีปัญหาด้านแรงงานกับลูกจ้าง และบางครั้งโจทก์ (นายจ้าง)ขาดวัตถุดิบเนื่องจากไม่ได้กักตุนวัตถุดิบไว้  ความจำเป็นในการหยุดงานชั่วคราวของโจทก์ (นายจ้าง)ดังกล่าวเป็นผลสืบเนื่องมาจากการบริหารจัดการของโจทก์  (นายจ้าง )เองที่ขาดการวางแผนงานที่ดีและมีปัญหาด้านแรงงาน มิใช่เป็นเหตุจำเป็นถึงขนาดต้องหยุดกิจการทั้งหมดหรือบ้างส่วนเป็นการชั่วคราวตามที่พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 75 วรรคหนึ่ง  บัญญัติไว้แต่อย่างใด ”