ฎีกาที่ 9235-9236/2547 ตัวแทนขายประกันเป็นลูกจ้างหรือไม่

       โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลยหรือไม่ ศาลแรงงานกลางรับฟังข้อเท็จจริงว่า เมื่อวันที่ 16 มิถุนายน 2526 โจทก์เข้าทำงานกับจำเลย ตำแหน่งพนักงานส่งเสริมการขาย มีหน้าที่จัดการฝึกอบรมตัวแทนประกัน ต่อมาตั้งแต่วันที่ 1 พฤศจิกายน 2531 โจทก์ย้ายเป็นผู้จัดการภาค ทำงานที่สำนักงานสาขาเชียงใหม่ มีหน้าที่ฝึกอบรมตัวแทนประกันสาขา 3 จังหวัด คือจังหวัดเชียงใหม่ ลำพูนและลำปาง ต่อมาเพิ่มเติมสาขาแม่สะเรียง ต้องจัดอบรมเดือนละ 1 ครั้ง    และไปประชุมที่สำนักงานใหญ่เดือนละ 1 ครั้ง ติดตามควบคุมดูแลตัวแทนประกันในการเก็บเบี้ยประกัน พิจารณาตัวแทนประกันเสนอจำเลยแต่งตั้ง ต่อมาตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2533 โจทก์ได้รับแต่งตั้งเป็นผู้อำนวยการภาคมีอำนาจหน้าที่ตามเอกสาร... ต่อมาวันที่ 6 มกราคม 2539 จำเลยแต่งตั้งโจทก์เป็นผู้จัดการฝ่ายขยายงานประกันชีวิต มีอำนาจหน้าที่เพิ่มขึ้นจากผู้อำนวยการภาค คือ อนุมัติจ่ายสินไหมให้แก่ผู้เอาประกัน พิจารณารับประกันหรือทำสัญญาประกัน โดยออกกรมธรรม์สาขาได้และแต่งตั้งผู้จัดการเขต ต่อมาเดือนมกราคม 2540 จำเลยแต่งตั้งโจทก์เป็นผู้อำนวยการฝ่ายขยายงานประกันชีวิต มีหน้าที่เพิ่มเติมจากเดิม คือดูแลรับผิดชอบผู้บริหารงานขายประมาณ 17 สาขา ในเขตจังหวัดภาคเหนือ หลังจากนั้นเมื่อเดือนมีนาคม 2541 จำเลยแต่งตั้งโจทก์เป็นผู้อำนวยการอาวุโสบริหารงานขาย ตั้งแต่โจทก์เป็นผู้จัดการภาคจนถึงตำแหน่งสุดท้ายโจทก์ทำงานในลักษณะบริหาร ไม่มีหน้าที่ขายประกัน จำเลยไม่เคยแต่งตั้งโจทก์เป็นตัวแทนประกันซึ่งมีหน้าที่ขายประกันและเก็บเบี้ยประกันตามที่ได้รับมอบหมายจากจำเลย จำเลยเพิ่งแต่งตั้งโจทก์เป็นตัวแทนประกันเมื่อเดือนพฤษภาคม 2541 ตามคำสั่งแต่งตั้ง  โจทก์จะต้องปฏิบัติตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือระเบียบหรือคำสั่งของจำเลยแล้ว จำเลยมีอำนาจลงโทษโจทก์ได้ตามเอกสาร เรื่องวินัยและโทษทางวินัย เห็นว่า โจทก์ต้องทำงานของจำเลยตามที่จำเลยมอบหมาย ต้องปฏิบัติตามระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือคำสั่งของจำเลย หากโจทก์ฝ่าฝืน จำเลยมีอำนาจลงโทษโจทก์ได้ตามเอกสาร เรื่องวินัยและโทษนางวินัย การที่โจทก์ตกลงทำงานให้จำเลยโดยได้รับค่าจ้าง โดยต้องอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของจำเลยดังกล่าว โจทก์จึงเป็นลูกจ้างของจำเลยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 5 เมื่อจำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยที่โจทก์มิได้กระทำผิดประการหนึ่งประการใดตามมาตรา 119 และไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า จึงต้องจ่ายชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าตามฟ้องให้แก่โจทก์

ย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 9235-9236/2547