ฎีกาที่ 8854 /2547 พนักงานทำร้ายร่างกายกันด้วยสาเหตุส่วนตัวนอกสถานที่ทำงาน นอกเวลาทำงาน ไม่ถือเป็นกรณีทำผิดร้ายแรง

   การที่นาย น. และนาย ป. ทำร้ายร่างกายนาย พ. ด้วยสาเหตุส่วนตัวนอกสถานที่ทำงานและนอกเวลางาน เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับในการทำงานของนายจ้างหรือโจทก์ในกรณีทีร้ายแรงตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 119(4) หรือไม่  เห็นว่า  ระเบียบข้อบังคับในการทำงานของโจทก์ผู้เป็นนายจ้างที่กำหนดให้การประพฤติตัวเป็นอันธพาลและกระทำความผิดทางอาญาต่อเพื่อนร่วมงานเป็นระเบียบวินัยที่ลูกจ้างฝ่าฝืนไม่ได้  ซึ่งโจทก์อาจลงโทษโดยการเลิกจ้างได้ตามระเบียบข้อบังคับนั้น ต้องอยู่ภายใต้ข้อบังคับของพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงานพ.ศ.2541 มาตรา 119(4) ด้วย   แม้ข้อเท็จจริงจะปรากฏตามรายงานกระบวนพิจารณาของศาลแรงงานกลางและคำพิพากษาของศาลแรงงานกลางว่า นาย น. และ นาย ป. รวม 2 คน  ทำร้ายร่างกาย นาย  พ.เพียงคนเดียว แต่สาเหตุก็เกิดจากการทะเลาะวิวาทด้วยเรื่องส่วนตัว หาใช่นาย น.และนาย ป. เกะกะระรานหาเรื่องนาย พ.แต่ฝ่ายเดียวไม่ การกระทำของบุคคลทั้งสองยังไม่ถึงขนาดประพฤติเป็นพาลเกเรแกล้งทำให้ นาย พ.เดือดร้อนโดยไม่มีสาเหตุ อันเป็นการประพฤติตนเป็นคนเกะกะระรานตามความหมายของคำว่าอันธพาล  ทั้งเป็นเรื่องลูกจ้างทำร้ายกันเองนอกสถานที่ทำงานและนอกเวลางาน  ไม่เกี่ยวกับกิจการของโจทก์โดยตรง และไม่มีผลกระทบกระเทือนต่อชื่อเสียงของโจทก์ ถือไม่ได้ว่าบุคคลทั้งสองฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับในการทำงานของโจทก์กรณีร้ายแรงตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 119 (4)  อันโจทก์จะเลิกจ้างได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย

หมายเหตุ  ย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 8854 /2547