ฎีกาที่ 8800/2547 การทดลองงานที่เป็นสัญญาจ้างไม่มีกำหนดระยะเวลา

     ตามสัญญาจ้างข้อ 2 ที่กำหนดว่า “ทั้งสองฝ่ายตกลงกำหนดระยะเวลาในการทดลองงานเป็นเวลา 120 วัน เมื่อครบกำหนดระยะเวลาทดลองงานแล้วนายจ้างมีสิทธิให้พนักงานทดลองงานต่อไปตามระยะเวลาที่นายจ้างกำหนด หรือมีสิทธิบรรจุลูกจ้างเป็นพนักงานโดยอยู่ในดุลยพินิจของนายจ้าง” หมายถึงนายจ้างตกลงจ้างลูกจ้างให้ทำงานโดยมีเวลาทดลองงาน 120 วัน หากผ่านการทดลองงานนายจ้างจะจ้างต่อไป ถ้าไม่ผ่านการทดลองงานนายจ้างมีสิทธิเลิกจ้างได้ หรืออาจให้ลูกจ้างได้ หรืออาจให้ลูกจ้างทดลองงานต่อไปอีกระยะหนึ่ง ซึ่งไม่แน่นอนว่าสัญญาจ้างจะสิ้นสุดเมื่อใด จึงเป็นสัญญาจ้างที่ไม่มีกำหนดระยะเวลาตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงานพ.ศ. 2541 มาตรา 17 วรรคสอง และเมื่อครบกำหนดระยะเวลาทดลองงาน 120 วันแล้ว นายจ้างยังให้ลูกจ้างทำงานต่อไปอีก 20 วัน และต่อมานายจ้างเลิกจ้างลูกจ้าง ด้วยสาเหตุไม่ผ่านการทดลองงาน เท่ากับนายจ้างให้ลูกจ้างทดลองงานต่ออีก 20 วัน ตามสัญญาจ้างข้อ 2 นั่นเอง นายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างในระหว่างทดลองงานอันเนื่องมาจากลูกจ้างไม่ผ่านการทดลองงาน นายจ้างจึงต้องบอกกล่าวล่วงหน้าเป็นหนังสือให้ลูกจ้าง ทราบ ในเมื่อถึงหรือก่อนจะถึงกำหนดจ่ายค่าจ้างคราวหนึ่งคราวใดเพื่อให้เป็นผลเลิกสัญญากันเมื่อกำหนดจ่ายค่าจ้างคราวถัดไป การที่โจทก์มีหนังสือลงวันที่ 17 ตุลาคม 2545 บอกเลิกจ้างลูกจ้างโดยให้มีผลเป็นการเลิกจ้างในวันที่25 ตุลาคม 2545 จึงเป็นการบอกกล่าวล่วงหน้าที่ไม่ชอบด้วยบทกฎหมายดังกล่าวนายจ้างจึงต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่ลูกจ้าง

หมายเหตุย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 8800/2547 โดยบริษัท มิราเคิล คอนซัลแทนท์ จำกัด