ฎีกาที่ 6026-6048/2548 เงินค่าเที่ยวเป็นค่าจ้างหรือไม่

     ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยจ่ายเงินค่าเที่ยวให้พนักงานขับรถเฉพาะเที่ยวที่มีการบรรทุกตู้สินค้าเท่านั้น โดยพิจารณาถึงอัตราการสิ้นเปลืองน้ำมันเพลิงในการปฏิบัติงานแต่ละกะด้วยหากอัตราสิ้นเปลืองน้ำมันเชื้อเพลิงในการปฏิบัติงานแต่ละกะต่ำกว่าอัตราที่นายจ้างกำหนด พนักงานขับรถจะไม่ได้เงินค่าเที่ยวสำหรับการปฏิบัติงานในกะนั้นตามที่ระบุไว้ในข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้าง (สัญญาจ้างแรงงาน) เอกสารหมาย ล.14 ล.15 นายจ้างจ่ายเงินค่าเที่ยวให้สำหรับการทำงานไม่ว่าจะทำงานในช่วงเวลาทำงานปกติหรือในช่วงที่ทำงานเกินเวลาทำงานปกติ หมายความว่าในเที่ยวที่พนักงานขับรถโดยไม่มีการบรรทุกตู้สินค้าแม้จะใช้น้าเชื่อเพลิงสิ้นเปลืองอยู่ในอัตราที่นายจ้างกำหนดก็จะไม่ได้รับเงินค่าเที่ยวในกะนั้น หรือแม้มีการบรรทุกตู้สินค้าแต่ใช้น้ำมันเชื้อเพลิงสินเปลืองกว่าอัตราที่นายจ้างกำหนดก็ไม่ได้รับเงินค่าเที่ยวในกะนั้นเช่นกัน ดังปรากฏตามใบรับเงินค่าเที่ยว(ที่นายจ้างไม่ได้คัดค้านว่าเป็นเอกสารไม่ถูกต้อง) ว่านายจ้างคิดค่าเฉลี่ยอัตราการสิ้นเปลืองน้ำมันเชื้อเพลิงเป็นกิโลเมตรต่อลิตร และตามเอกสาร มรกะที่พนักงานขับรถใช้เชื้อเพลิงได้ระยะทางต่ำกว่าอัตราที่นายจ้างกำหนด กล่าวคือตามอัตราที่นายจ้างกำหนดเป็นการใช้น้ำมันเชื้อเพลิง 1 ลิตร ต้องขับรถได้ระยะทาง 2.2 กิโลเมตร พนักงานขับรถจึงไม่ได้รับเงินค่าเที่ยวสำหรับกะนั้นเงินค่าเที่ยวจึงไม่ได้เป็นเงินตอบแทนการทำงานไม่ว่าการทำงานในเวลาปกติหรือการทำงานล่วงเวลาแต่มีลักษณะเป็นเงินจูงใจให้พนักงานขับรถทำงานโดยมีการบรรทุกตู้สินค้าให้มากขึ้นและต้องใช้น้ำมันเชื้อเพลิงอย่างประหยัดในแต่ละกะ

หมายเหตุ ย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 6026-6048/2548