ฎีกาที่ 2241/2548 ลูกจ้างต้องฟ้องนายจ้างก่อนที่ศาลจะมีคำสั่งให้ฟื้นฟูกิจการ

   คำสั่งพนักงานตรวจแรงงานที่สั่งว่า ลูกจ้างไม่มีสิทธิได้รับค่าชดเชยตามคำร้องนั้น มีผลเพียงทำให้นายจ้างยังไม่มีหน้าที่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างเท่านั้น มิได้บังคับลูกจ้างให้กระทำหรือไม่กระทำการใด หากลูกจ้างไม่ติดใจในค่าชดเชยนั้นต่อไปก็ไม่จำต้องนำคดีไปฟ้องขอศาลสั่งเพิกถอนคำสั่งดังกล่าว และหากลูกจ้างประสงค์จะได้ค่าชดเชยลูกจ้างก็สามารถฟ้องคดีขอให้นายจ้างจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างได้ ข้อเท็จจริงปรากฏว่าลูกจ้างฟ้องคดีนี้โดยมีคำขอให้ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้นายจ้าง จ่ายค่าชดเชยแก่ลูกจ้าง อันเป็นคดีแพ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินของนายจ้าง ลูกหนี้ แม้ลูกจ้างจะฟ้องพนักงานตรวจแรงงานลูกจ้างและขอให้ศาลมีคำสั่งเพิกถอนคำสั่งพนักงานตรวจแรงงาน ซึ่งสั่งว่าลูกจ้างไม่มีสิทธิได้รับค่าชดเชยเข้ามาด้วยก็เพื่อที่จะให้ลูกจ้างได้รับจ่ายค่าชดเชยจากนายจ้าง เท่านั้น ไม่ทำให้คดีนี้ไม่ใช่คดีแพ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินของนายจ้าง ลูกหนี้แต่อย่างใด ฟ้องของลูกจ้างจึงเป็นฟ้องที่ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2485 มาตรา 90/12(4)

หมายเหตุย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 2241/2548