ฎีกาที่ 200/2550 สัญญาให้ลูกจ้างไปฝึกอบรมดูงานต่างประเทศแล้วต้องกลับมาทำงานกับนายจ้างตามกำหนดเวลา มีผลบังคับใช้ได้หรือไม่

    การไปฝึกอบรมและดูงานต่างประเทศย่อมจะต้องเสียค่าใช้จ่าย แต่ก็ทำให้ผู้ไปฝึกอบรมได้วิชาความรู้ความสามารถและประสบการณ์ในการทำงานติดตัว การมีลูกจ้างที่มีวิชาความรู้ความสามารถและประสบการณ์ในการทำงานย่อมจะทำให้กิจการของนายจ้างเจริญรุ่งเรือง สัญญาฝึกอบรมและดูงานต่างประเทศระหว่างโจทก์กับจำเลย   ตามเอกสาร ข้อ ๑ กำหนดให้โจทก์ซึ่งเป็นนายจ้างเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายในการส่งจำเลยซึ่งเป็นลูกจ้างไปฝึกอบรมต่างประเทศ ข้อ ๔ กำหนดให้จำเลยนำวิชาความรู้ความสามารถและประสบการณ์ที่ได้จากการไปฝึกอบรมและดูงานต่างประเทศกลับมาใช้ในการทำงานให้เกิดประโยชน์แก่โจทก์ มีลักษณะเป็นสัญญาต่างตอบแทน แม้ระยะเวลาที่โจทก์ส่งจำเลยไปฝึกดูงานโดยโจทก์เป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายจะมีกำหนด ๒ สัปดาห์ แต่ระยะเวลาทีให้จำเลยกลับมาทำงานให้โจทก์มีกำหนด ๓ ปี ก็ไม่ทำให้โจทก์ได้เปรียบจำเลย เพราะในระหว่างที่จำเลยต้องกลับมาทำงานให้โจทก์นั้นจำเลยยังคงได้รับค่าตอบแทนจากการทำงานตามปกติ มิได้ถูกตัดทอน ทั้งสัญญาดังกล่าว ข้อ ๘ ยังให้สิทธิจำเลยไม่ต้องกลับมาทำงานให้โจทก์ได้โดยให้จำเลยชดใช้ค่าใช้จ่ายในการฝึกอบรมและดูงานที่โจทก์ได้ออกให้จำเลยไปทั้งหมดคืนให้แก่โจทก์เท่านั้น การคำนวณจำนวนค่าใช้จ่ายหรือค่าเสียหายที่จำเลยจะต้องชดใช้ในกรณีที่จำเลยกลับมาทำงานให้โจทก์ไม่ครบกำหนด ๓ ปีโดยให้เอาค่าใช้จ่ายในการส่งจำเลยไปฝึกอบรมและดูงานทั้งหมดมาหารด้วย ๓๖ เดือน แล้วคูณด้วยจำนวนเดือนที่จำเลยยังทำงานไม่ครบ ก็สอดคล้องกับข้อตกลงที่ให้สิทธิแก่จำเลยเลือกชดใช้ค่าใช้จ่ายในการไปฝึกอบรมและดูงานทั้งหมดคืนโจทก์แทนการกลับมาทำงานให้โจทก์มีกำหนด ๓ ปี ไม่ทำให้โจทก์ได้เปรียบจำเลยเช่นกัน จึงไม่ใช่ข้อสัญญาที่ไม่เป็นธรรม และไม่ขัดต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรม อันดีของประชาชน สัญญาฝึกอบรมและดูงานต่างประเทศระหว่างโจทก์กับจำเลยตามเอกสาร จึงมีผลใช้บังคับไม่เป็นโมฆะ
  

(มาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 200/2550)