ฎีกาที่ 1785/2548 เมื่อลูกจ้างนายจ้าง นายจ้างก็ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากลูกจ้างรวมไปในคำให้การได้

     โจทก์ฟ้องว่าโจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลย    จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่มีความผิด เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   ขอให้จำเลยจ่ายค่าชดเชย ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรม และเงินอื่นที่โจทก์มีสิทธิได้รับตามสัญญาจ้างดังกล่าว    จำเลยให้การว่า   จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์ฝ่าฝืนไม่ปฏิบัติตามระเบียบการทำงานของจำเลยเป็นกรณีร้ายแรงและยังประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้จำเลยได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรงโดยไม่นำเงินที่ได้มาจากการดำเนินกิจการในร้านฝากเข้าบัญชีของจำเลยที่ธนาคารตามระเบียบของจำเลย      แต่เก็บเงินทั้งหมดไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานที่ไม่สามารถล๊อคกุญแจได้     เป็นเหตุให้เงินของจำเลยสูญหาย    จึงไม่ใช่การเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจำเลยจึงไม่จำต้องจ่ายค่าชดเชย  ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรมและเงินอื่นๆไม่เป็นธรรม และเงินอื่นให้แก่โจทก์ฟ้องแย้งเรียกเอาเงินที่สูญหายไปเนื่องจาก  โจทก์ฝ่าฝืนไม่ปฏิบัติตามระเบียบของจำเลยอันเป็นการประมาทเลินเล่อทำให้จำเลยได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง เงินจำนวนที่โจทก์เรียกร้องตามฟ้องแย้งจึงเป็นเงินที่โจทก์ทำสูญหายไปเพราะโจทก์ประมาทเลินเล่อไม่ปฏิบัติตามระเบียบของจำเลยในขณะที่โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลย   ซึ่งจำเลยยกขึ้นต่อสู้ไว้ในคำให้การเพื่อไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรมให้แก่โจทก์     หาใช่เป็นการเรียกร้องเอาเงินอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับการทำงานของโจทก์ตามสัญญาจ้างเป็นอีกส่วนหนึ่งต่างหาก     ฟ้องแย้งของจำเลยจึ่งเกี่ยวข้องกับฟ้องเดิมพอที่จะรวมการพิจารณาและชี้ขาดตัดสินเข้าด้วยกันได้ชอบที่ศาลแรงงานกลางจะรับฟ้องแย้งไว้พิจารณา

หมายเหตุ ย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 1785/2548