ฎีกาที่ 12104/2547 นายจ้างมีสิทธิหักภาษีเงินได้ไว้ ณ ที่จ่ายจากเงินช่วยเหลือที่จ่ายให้ลูกจ้างเมื่อเลิกจ้างได้

     เห็นว่าสัญญาประนีประนอมยอมความระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างได้ระบุถึงเงินช่วยเหลือที่จำเลยจะต้องจ่ายให้ลูกจ้างไว้ในข้อ 1 ว่า “ ลูกจ้างตกลงรับเงินช่วยเหลือที่นายจ้างเสนอจ่ายเป็นเงิน 3,000,000 บาท โดยจำเลยจะนำเงินจำนวนดังกล่าวมาวางที่ศาลแรงงานกลางภายในวันที่ 16 กรกฎาคม 2545” เท่านั้น มิได้มีข้อความว่าเงินจำนวนดังกล่าวเป็นเงินสุทธิที่จำเลยจะจ่ายให้แก่ลูกจ้างหรือนายจ้างจะชำระภาษีแทนลูกจ้างแต่อย่างใด ข้อความดังกล่าวเป็นข้อความที่ชัดเจนไม่มีข้อสงสัยหรืออาจตีความได้สองนัย จึงไม่อาจนำบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 368 มาตีความให้เป็นอย่างอื่นได้ นายจ้างยอมจ่ายเงินช่วยเหลือให้ลูกจ้างตามสัญญาประนีประนอมยอมความก็เพราะถูกลูกจ้างฟ้องเรียกเงินอันเนื่องมาจากการที่โจทก์และจำเลยมีนิติสัมพันธ์กันในฐานะนายจ้างกับลูกจ้าง ถือได้ว่าเงินได้เนื่องจากการจ้างแรงงานซึ่งเป็นเงินได้พึงประเมินตามประมวลรัษฎากร มาตรา 40 (1) จำเลยผู้จ่ายเงินได้จึงมีหน้าที่หักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่าย ตามประมวลรัษฎากร มาตรา 40 ประกอบมาตรา 3 จตุทศ นำส่ง ณ ที่ว่าการอำเภอซึ่งรวมถึงที่ว่าการเขตภายใน 7 วัน นับแต่วันที่ได้จ่ายเงินตามมาตรา 52 การที่จำเลยจ่ายเงินให้โจทก์ 1,890,000 บาท โดยหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายไว้ 1,110,000 บาท และนำส่งสรรพากรเขตปทุมวัน จึงเป็นการชำระหนี้ครบถ้วนตามคำพิพากษาตามยอมแล้ว หากลูกจ้างเห็นว่าตนได้รับยกเว้นไม่ต้องเสียภาษีตามอนุสัญญาภาษีซ้อนระหว่างรัฐบาลไทยกับรัฐบาลสหรัฐอเมริกาหรือถูกหักภาษีไว้เกินกว่าจำนวนที่ควรต้องเสีย ลูกจ้างชอบที่จะยื่นคำร้องต่อพนักงานประเมินเพื่อขอรับเงินจำนวนที่เกินนั้นคืนได้ภายใน 3 ปี นับแต่วันสุดท้ายแห่งปีซึ่งถูกหักภาษีเกินไปตามมาตรา 63

ย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 12104/2547