ฎีกาที่ 12085/2547 อายุความที่นายจ้างต้องฟ้องลูกจ้างและผู้ค้ำประกันในมูลละเมิด

     มูลละเมิดคดีนี้ เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน 2529 นายจ้างมีคำสั่งให้ลูกจ้าง ออกจากงานเมื่อวันที่ 30 เมษายน 2535 แม้นายจ้างจะชำระค่าเสียหายตามคำพิพากษาให้แก่เจ้าหนี้ไปเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2541 แต่นายจ้างทราบถึงการทำละเมิดและรู้ตัวผู้ทำละเมิดในวันที่ 1 พฤศจิกายน 2529 นายจ้างจึงสามารถบังคับให้ลูกจ้างและผู้ค้ำประกันชำระค่าเสียหายได้ตั้งแต่วันที่ 1 พฤศจิกายน 2529 เมื่อนายจ้างชำระหนี้ให้เจ้าหนี้ตามคำพิพากษาไปเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2541 ซึ่งเกินกว่า 10 ปีแล้ว ย่อมขาดอายุความ นายจ้างจึงฟ้องให้ผู้ค้ำประกัน ให้รับผิดชำระค่าเสียหายดังกล่าวไม่ได้นั้น ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 426 บัญญัติว่า “นายจ้างซึ่งได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกเพื่อละเมิดอันลูกจ้างได้ทำนั้น ชอบที่จะได้ชดใช้จากลูกจ้างนั้น” หมายความว่า นายจ้างจะเรียกให้ลูกจ้างที่ทำละเมิดชดใช้ค่าเสียหายได้ ต่อเมื่อนายจ้างได้ชดใช้ค่าเสียหายแก่บุคคลภายนอกไปแล้ว คดีนี้นายจ้างได้ชดใช้ค่าเสียหายตามคำพิพากษาให้แก่บุคคลภายนอกไปเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2541 จึงมีสิทธิบังคับให้ลูกจ้างชดใช้ค่าเสียหายนับแต่วันที่ 9 มิถุนายน 2541 ซึ่งการเรียกให้ชดใช้ค่าเสียหายดังกล่าวไม่มีกฎหมายกำหนดอายุความไว้โดยเฉพาะ จึงมีอายุความ 10 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/30 นายจ้างฟ้องให้ลูกจ้าง ผู้ทำละเมิด และผู้ค้ำประกันให้ชำระหนี้ไม่เกิน 10 ปี นับแต่วันที่นายจ้างชำระหนี้ให้แก่บุคคลภายนอกไป จึงไม่ขาดอายุความ

ย่อมาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 12085/2547