ฎีกาที่ 12063-12079/2547 ตัวอย่างของสัญญาจ้างที่ไม่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างที่แน่นอน

       เมื่อองค์กรถูกยุบเมื่อวันที่ 1 มกราคม พ.ศ.2542 โดยพระราชกฤษฎีกายุบเลิกองค์กร พ.ศ. 2541 แต่มีความจำเป็นต้องชำระสะสางบัญชีและทรัพย์สินต่างๆจำเลยทั้งเก้า ในฐานะผู้ชำระบัญชีจึงได้ว่าจ้างโจทก์ทั้งสิบหกทำงานต่อไปเป็นการจ้างงานรายเดือน ครั้งละ 1 เดือน โดยได้รับการอนุมัติให้ว่าจ้างต่อที่ประชุมคณะกรรมการผู้ชำระบัญชีโดยไม่ได้ทำสัญญาว่าจ้างเป็นหนังสือและไม่ได้กำหนดระยะเวลาว่าจะว่าจ้างนานเท่าใดและการชำระบัญชีก็ไม่มีกำหนดระยะเวลาว่าจะดำเนินการให้แล้วเสร็จเมื่อใด เพียงแต่กำหนดว่าให้ดำเนินการให้แล้วเสร็จโดยเร็ว และขณะฟ้องคดีการชำระบัญชียังไม่แล้วเสร็จ ดังนี้การจ้างงานดังกล่าวจึงเป็นการจ้างกันไปเรื่อยๆ โดยไม่มีกำหนดระยะเวลาสิ้นสุดที่แน่นอนและไม่มีกำหนดเวลาเลิกจ้างไว้ จนกระทั่งจำเลยทั้งเก้าเห็นว่าการชำระบัญชีใกล้จะเสร็จสิ้นแล้วจึงได้บอกเลิกสัญญาแก่โจทก์ทั้งสิบหก สัญญาจ้างระหว่างจำเลยทั้งเก้ากับโจทก์ทั้งสิบหกจึงไม่ใช่การจ้างที่มีการกำหนดระยะเวลาจ้างไว้แน่นอนและได้เลิกจ้างกันตามกำหนดระยะเวลานั้นตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 118 วรรคสาม

(มาจากคำพิพากษาฎีกาที่ 12063-12079/2547)